૨૨ – કવિતા શબ્દોની સરિતા- રાજુલ કૌશિક

આજે એક એકદમ સત્યને સ્પર્શતી વાત વાંચી.

आजतकबहोतभरोंसेटुटे

मगरभरोंसेकिआदतनहींछूटी

“આજ સુધી ભરોસા તો ઘણા તુટ્યા

પણ ભરોસો કરવાની આદત ના છુટી.”

વાત તો સાચી જ છે ને? સાવ નાનપણથી જ કદાચ આપણે પુરેપુરી સમજણની કક્ષાએ પહોંચીએ એ પહેલાંથી જ આપણે ક્યાંકને ક્યાંક, કોઈ પર ભરોસો મુકતા થઈ જ જઈએ છીએ.

એક સાવ નાનકડું બાળક જેને હજુ સુધી વિશ્વાસ શું છે, ભરોસો કોને કહેવાય એની તો ખબર નથી એ બાળક પણ એના માતા-પિતાના ભરોસે સાવ નિશ્ચિંત થઈ જ જતું હોય છે. એક વ્યક્તિ જેને એ પિતા તરીકે પણ સંપૂર્ણપણે ઓળખી શકે એ પહેલાં જ એના હાથમાં પોતે સુરક્ષિત જ છે એટલો વિશ્વાસ તો એનામાં આવી જ જતો હોય છે. જે વ્યક્તિ એને હવામાં ઉછાળે છે એ એને નીચે નહીં જ પડવા દે એવા ભરોસે એ હવામાં ક્યાંય કોઈ પણ આધાર વગર પણ નિશ્ચિંત થઈને આનંદિત રહે છે.

એક માતા-પિતા બાળકને શાળાએ મુકે ત્યારે એ બાળક ભણતરના જ નહીં ગણતરના પણ જીવનોપયોગી…

View original post 624 more words