સાત વર્ષ પછી વિજય અમેરિકાથી એનાં વતન આવી રહ્યો હતો. એને ખાતરી હતી કે રાતનાં બે વાગે ઘરે પહોંચીશ તો યે મમ્મી એની ભાવતી પૂરણપોળી ખવડાવીને જ રહેશે. ઘરે પહોંચીને જમવામાં ગરમ પૂરણપોળી આવતાં જ એ મનોમન હસી પડ્યો. મમ્મીએ પ્રેમથી પૂરણપોળીનો ટુકડો એનાં મોઢામાં મૂકતાં એની આંખ આંસુથી છલકાઈ ગઈ. વર્ષો પછી એ જ સ્વાદ એ જ મીઠાશનો અનુભવ કરતાં એણે પણ પૂરણપોળીનો એક ટુકડો કરીને મમ્મીને ખવડાવવા હાથ લંબાવ્યો. પણ મમ્મીએ તો મોં પર હાથ મૂકી દીધો. ઘણું કીધું તો યે એ ખાવા તૈયાર નહીં થઈ. ત્યાં જ પપ્પાએ આવીને કહ્યું “બેટા, એ નહીં ખાય. તું ગયો તે દિવસથી એણે તારી જિંદગી સુખ, શાંતિ અને સમૃદ્ધિથી ભરી રહે તે માટે ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરતાં બધી જ મીઠાઈઓનો ત્યાગ કર્યો છે. “એ સાંભળતા જ વિજયને ભાવતી મીઠી પૂરણપોળીનો સ્વાદ અચાનક જ બેસ્વાદ થઈ ગયો.
…
View original post 27 more words
સહિયારું સર્જન - ગદ્ય 